Page 60 - tmp

In 1834 resulteerde deze "eerste scheiding" in de vorming van een onafhankelijke kerk,
aanvankelijk spoedig genoemd de Vrije Hervormde Kerk, maar anders genoemd de Christelijke
Gereformeerde Kerk (Christelijke Gereformeerde Kerk). Vele kerken, hoofdzakelijk in de
provincie van Groningen, sloten zich aan en gaven bij het "Akte van Scheiding en Terugkeer

uit". Zij verklaarden zich om ware Hervormde Kerken te zijn en zouden aan de nationale kerk
terugkeren toen het op het onderwijs van Calvin terugkwam. Het tegendeel aan Nederlandse
traditie, Koning Willem I verkoos om deze renegade kerken en hun aanhangers te vervolgen.
De wetten werden afgedwongen die om het even welke vergadering van meer dan 20 mensen
in een niet-verworpen groep verboden. Dit was bedoeld om de kerkdiensten door separatists te
belemmeren. De sociale, wettelijke, en economische druk werd gezet op separatists. Gelukkig,
toen Willem II koning in 1840 werd, herriep hij deze wetten en bevrijdde vele godsdienstige
gevangenen. De nationale kerk nochtans, veranderde zijn praktijken niet. Deze eerste scheiding
leidde tot de emigratie van Nederlandse separatists aan Amerika tijdens periode 1844-57 waar
zij Pella, Iowa oprichtten en verscheidene regelingen in Michigan begonnen. Hun belangrijke
leiders waren Bestelwagen Raalte en Scholte.

De jaren gingen over en de godsdienstige conservatieven vonden de Nederlanders in hun
godsdienstige overtuigingen, een onpersoonlijk resultaat van liberaal te passief waren, en
centraliseerden controle van de kerk. Velen geloofden een godsdienstige heropleving nodig
was, en een dergelijke heropleving de democratisering van de kerk, door meer controle aan de
lay mensen te geven en aan de lokale congregaties vereiste. Tijdens 1860's en opnieuw in
1880's voor kwam periodes van Christelijke Evangelism in Europa en Amerika. Er waren vele
kwesties, maar sommige belangrijke principes waren dat de redding uit een persoonlijke
verhouding met God, het belang van baptism en de sacramenten, en de behoefte aan lokale
congregaties om grotere zelf-controle te hebben kwam. De evangelische beweging leek sterkst
in Friesland, Groningen (tussen Friesland en Duitsland), en Deventer. Friesland was
blootgesteld aan Duitse missionarissen en evangelists en geschenen enthousiast voor een
krachtigere en persoonlijke vorm van godsdienstige uitdrukking. De landelijke bevolking was
conservatiever dan de stedelijke steden aan het zuiden. Er waren zelfs een paar Duitse kerken
in Friesland uit de wens voor een andere keus in gebed. De godsdienstige activiteit in Deventer
en Groningen sprong van de inspanningen van lokale evangelische leiders en de gelijkaardige

meningen van oudere separatists op. De Christelijke Gereformeerde Kerk stelde theologische
seminary in Kampen, ten westen van Deventer, in de provincie van Overijssel in werking. Er
was ook belangrijke hervormingsactiviteit in Utrecht.

De evangelische beweging stroomde in twee sympathieke stromen - hen die in de Hervormde
Kerk wilden blijven maar het op zijn Calvinistische wortels, en anderen terugkomen die een
volledige onderbreking wensten en vaak een separatist kerk, vormden of Doopsgezinde of, nu
en dan, Gemeentefaiths goedkeurden. De hervormers streefden naar een terugkeer aan de
praktijk van het dopen van kinderen gecombineerd met het beroep van de ouders van geloof.

Separatists geloofden over het algemeen in de behoefte aan volwassen baptism. Allebei
geloofden sterk in de historische credo's van het Hervormde geloof, dat door de nationale kerk
was verlaten.

De gelijkaardige evangelische bewegingen kwamen in Engeland en Amerika voor. In Amerika,

file:///C|/temp/07_turmoil.htm[11-4-2012 9:05:52]